Opublikowane 5 września 2008, godz. 19:02
Imprezy masowe to nie jest moje ulubione miejsce do spędzania wolnego czasu. Tego typu imprez staram się unikać, bo jakoś po prostu mi się przejadły. Jednak tym razem postanowiłam wybrać się na Dni Wałbrzycha, które w tym roku odbywają się w dniach 5-7 września.
Wybrałam pierwszy dzień ze względu na artystów jacy mieli tego wieczoru wystąpić. Pierwszy zespół o wdzięcznej nazwie Niebo, to wałbrzyski skład, który znam osobiście i właściwie dlatego postanowiłam znów zobaczyć ich na żywo. Tym bardziej, że niedawno wydali swoją drugą płytę pt. Obserwator, z którą chciałam się trochę osłuchać na koncercie. Ich poprzednia płyta - Blizny jest naprawdę dobrym wydawnictwem, ale druga, nieco mocniejsza wcale jej nie ustępuje. Koncert jak zresztą każdy inny tej grupy był naprawdę dobry.
Tu pierwszy klip zespołu:
Kolejnym zespołem dla którego tego dnia wyruszyłam z domu, była grupa Hey. Słuchałam płyt Hey’a właściwie od młodzieńczych mych lat, dlatego z miłą chęcią posłuchałam koncertu. Kasia Nosowska jest po prostu niesamowita. Najbardziej z całego ich występu podobały mi się jej przerywniki między piosenkami - szczera, zabawna, naprawdę sympatyczna osoba. Poza tym zagrali i nowsze i starsze utwory, jednak tak naprawdę miałam ochotę posłuchać starych piosenek w oryginalnej wersji. Nie dziwię się jednak zespołowi, że nieco odmienił aranżację swych starszych hitów, w końcu ile lat można grać te same piosenki bez znużenia.
Koncert wypadł jak najbardziej pozytywnie, w dodatku spotkałam znajomych, których dawno nie widziałam, zatem same plusy, pomimo iż była to typowa impreza z okazji dni miasta. Kolejne dni tej imprezy niestety sobie odpuściłam, bo właściwie oprócz zespołu Trzeci Wymiar (również z Wałbrzycha) nie miałam ochoty na oglądanie koncertów innych zaproszonych gwiazd.
A to już na zakończenie teledysk grupy Hey - Sic!
Opublikowane 4 września 2008, godz. 10:44
W ostatnią niedzielę sierpnia wybraliśmy się na trochę dłuższą wycieczkę - na Śnieżnik. Było to moje drugie udane podejście na tę właśnie górę - poprzednim razem zdobyłam ją na studiach (Organizacja i obsługa ruchu turystycznego) gdy już padał śnieg i właściwie droga była cała zasypana miękkim puchem. Tym razem było bardzo ciepło, słońce bardzo przyjemnie przygrzewało, a trasa była przyjemna, chociaż na szlakach można było spotkać wielu turystów. Niestety dla mnie to pewnego rodzaju niedogodność, gdyż wolę w spokoju wędrować, słuchając odgłosów natury, nie zaś ludzkich rozmów. Z drugiej strony to jednak dobrze, szczególnie patrząc z perspektywy mojego zawodu, że ludzie jednak chodzą po górach. Śnieżnik to moim zdaniem taka nieco mniej uczęszczana Śnieżka, po której chodzi się najlepiej po zmroku lub o świcie - wtedy gdy właściwie turystów już nie ma.
Wspinając się na Śnieżnik można odnieść wrażenie, że w miejscu w którym znajduje się Schronisko “Na Śnieżniku” już jest sam szczyt. Tam właśnie kończą swoją podróż niedoświadczeni turyści bez mapy i przybysze z zagranicy (no to już jesteśmy) Ja wspominam za to doskonałą imprezę jaka odbyła się nocą w tym właśnie schronisku, gdy jeszcze studiowałam.
Do schroniska dotrzeć można na kilka sposobów. W tym roku wybraliśmy trasę z Międzygórza - szlakiem czerwonym. Kilka lat temu, nocne przejście, po zaśnieżonej ścieżce, zaliczyłam ze Stronia Śląskiego - szklakiem żółtym. Do schroniska dotrzeć można również szlakiem zielonym z Przełęczy Międzyleskiej, niebieskim z Międzylesia oraz zielonym z Bielic.
Na Śnieżnik jeszcze trzeba kawałek podejść, przyjemnym laskiem, by dostać się na bezleśny szczyt skąd rozpościera się niesamowicie piękna panorama.
Śnieżnik (1425 m n.p.m.) to najwyższy szczyt Masywu Śnieżnika oraz Sudetów Wschodnich, graniczący z naszymi południowymi sąsiadami. Jest to jedna z gór należących do Korony Gór Polskich (których zdobyłam dokładnie połowę) Z kopuły szczytu można podziwiać wiele masywów górskich, dzięki temu iż jest on powyżej górnej granicy lasu.
W latach 1895 - 1899 na szczycie Śnieżnika powstała kamienna wieża widokowa, której imię nadano na cześć cesarza Wilhelma. Dwie cylindrycznie połączone ze sobą wieże, w najwyższym punkcie miały 33,5 metra wysokości. W roku 1973 zdewastowana wieża została wyburzona, gdyż podobno stwarzała zagrożenie dla życia. Dziś są zbierane fundusze na jej odbudowę.
Na Śnieżniku znajduje się ścisły rezerwat przyrody, obejmujący powierzchnią 192 ha. Śnieżnicki Park Krajobrazowy został utworzony w 1981 (mój rocznik) i obejmuje trzy grupy górskie Sudetów Wschodnich: Masyw Śnieżnika, Góry Bialskie i Góry Złote, charakteryzujące się wybitnymi walorami przyrodniczymi. Sam Śnieżnik swą nazwę zawdzięcza oczywiście pokrywie śnieżnej, która występuje tutaj przez średnio 243 w roku. Strome zbocza, spłaszczone szczyty, niesamowite krajobrazy, unikalna roślinność - naprawdę nie trzeba wyjeżdżać daleko, by znaleźć się w górskim raju. Sudety po prostu nie mają sobie równych i mimo iż nie są wysokie jak Karpaty, świetnie nadają się na całodniowe wycieczki i wyprawy górskimi szczytami. Polecam!
Sama wycieczka na Śnieżnik, jak również zejście nie trwało zbyt długo i nie było aż tak bardzo męczące jakby się mogło wydawać. Polecam jednak zaopatrzyć się w wodę, coś do zjedzenia (lub skorzystanie z usług schroniska), w wygodne górskie buty i aparat - by uwiecznić piękne krajobrazy.
Pogoda lubi się w górach zmieniać - dlatego oprócz krótkiego rękawka, przyda się również przewiewna kurtka, czapka na głowę i okulary przeciwsłoneczne. Jeśli zaś masz zamiar wybrać się jesienną bądź zimową porą na Śnieżnik, niezbędna jest odzież ciepła, ale oddychająca i oczywiście wysokie i nieprzemakalne obuwie górskie. Poza tym - ten szczyt po prostu trzeba zdobyć.
Opublikowane 3 września 2008, godz. 22:56
Ostatnio miałam sporo okazji do świętowania… 2 lata mojej firmy, 3 rok działalności mojego bloga - Kupuj w sieci!, a dziś moje imieniny, już 27… tak tak, 27, bo dlaczego mam się ograniczać do liczenia urodzin…
Imię Izabela pochodzi od hiszpańskiego imienia Isabel, które wywodzi się z hebrajskiego Eliszebeth, z którego również pochodzi imię Elżbieta. Izabela to osoba, która pomimo pewnego opanowania, może być również agresywna. Szczególnie w dzieciństwie rodzice nie dają sobie z nią rady, gdyż po prostu nie można nad nią zapanować. Izabela to kobieta która ceni intelekt, mądrość, sama również należy do osób inteligentnych i cechuje ją dobry zmysł dyplomatyczny.
Osoba, która nosi to imię jest zdolna do nadzwyczajnych czynów. To kobieta, która lubi zdobywać wiedzę i jest dokładna. Kocha nade wszystko podróże, lubi uczyć się języków obcych, poznawać ciekawych i nietuzinkowych ludzi. By zapanować nad swoimi nerwami potrzebuje dużo rodzinnego ciepła. W związkach jest stała, również w miłości, gdy się zakocha potrafi przenosić góry, gdy traci miłość, może runąć cały jej świat. To typ kobiety - bohaterki, która prawdopodobnie potrzebuje za partnera również bohatera. Ma żywy temperament i trwa w swoich przekonaniach.
Izabelą trudno jest kierować, ona sama woli kierować i dyrygować innymi. Robi to jednak w dość ujmujący sposób. Jest obiektywna i zarazem subiektywna - dzięki swojej logice i uczuciowości. To prawdziwie dwoista natura. Ważna jest dla niej sprawiedliwość, ma silną potrzebę dawania czegoś z siebie - ludziom lub poświęcając się jakiejś sprawie. To urodzone rewolucjonistki, które nie reagują, ale wybuchają. Używając siły nigdy niczego od nich nie otrzymasz.
Izabele kochają naturę, uwielbiają piękne krajobrazy, cenią sobie architekturę starych miast. Mają dobry gust, lubią drogie kamienie, wysokiej jakości materiały, ale nie są próżne, gdyż po prostu mają we wszystkim umiar. Potrafią czytać w sercu i w myślach - nie da się Izabeli tak łatwo oszukać. Surowa dla jednostki, pobłażliwa dla tłumu - od innych wymaga wiele, od siebie jeszcze więcej. W przyjaźni są wierne, jednak najczęściej despotycznie narzucają swoją wolę, by nie dać się wprowadzić na manowce, trzeba znaleźć sposób na postępowanie z Izabelą. Nie znosi chamstwa, prostactwa, osób które za bardzo zwracają na siebie uwagę. Kocha wolność, jest tolerancyjna, wrażliwa, łatwo przystosowuje się do wymagań życia. Ponieważ jej imię nosiły arystokratki, jak np. Izabela I Katolicka czy królowa Portugalii - Izabela Aragońska - w imieniu tym zapisana jest tęsknota za lepszym życiem, innym niż to którym żyje większość ludzi. Imię to pasuje przede wszystkim do takich znaków zodiaku jak Wodnik, Waga, Bliźnietą oraz Byk i Ryby.
Izabela to kobieta niezwykła - która ceni jakość, szczerość, dobroć. To kobieta wybuchowa i lepiej uważać, gdy stanie się jej na drodze… czy taka właśnie jestem? Zapewne część odpowiada mojemu charakterowi - pozostałą część dołączyłabym raczej z mojego znaku zodiaku - Wodnika.
Imieniny upłynęły mi w miłej atmosferze… był tort (ten z napisem z cukierków - Izabela z datą imienin), były lody o smaku Mojito (polecam), były ciasteczka i napój wyskokowy 40 % o smaku grejpfrutowym, prosto z Danii. A teraz czekają mnie tylko kolejne urodziny…